Ook al ben je een vrolijke vogel, bekijk je alles van de zonnige kant en ben je van oorsprong een rasoptimist. Er zijn geen of weinig mensen die geen tegenwind hebben gehad in hun  leven. Natuurlijk is het belangrijk om optimistisch te blijven en zijn er talloze citaten van levenslessen die je daar aan zullen herinneren. Maar van deze zogenaamde quotes krijg je soms kromme tenen op momenten dat het even niet meezit. 

Mijn blog bestaat uit de uitgewerkte vraagstukken in mijn hoofd, die zich tijdens het dagdromen ontwikkelen. Ik ben een denker, een dromer, iemand die bij verschillende dingen even stil wil staan. Helaas vergeet ik soms dat mensen niet alleen maar dromen, maar ook last kunnen hebben van nachtmerries. Deze nachtmerries zijn vaak de vervelende wekkers, die je weer terughalen naar de realiteit. 

In mijn leven ben ik veel sterke mensen tegen gekomen met verhalen waar ik een brok in mijn keel van kreeg. Hangend aan hun lip verbaaste ik me over de verhalen die geweldige filmscripten kunnen zijn. En dan heb ik het niet over een romantische comedy. Aan deze mensen kan ik zien hoe zwak en tegelelijkertijd sterk een mens kan zijn. 

Deze week heb ik mijn tijd doorgebracht met o.a. een ijzersterke vrouw die momenteel in een lange nachtmerrie zit. Haar verhaal speelt zich nu af en het slot is nog onbekend. Omdat ze zo dichtbij me staat heb ik veel over haar situatie gehoord. Ook al scheen de zon alsof het zomer was, de lucht werd onmiddelijk grijs als ik naar haar bezorgde blik keek. Het is lastig haar te helpen als ze uit bescherming muren om haar heen heeft gebouwd. Als ze een lachend masker op heeft of door lijkt te zwemmen terwijl ze eigenlijk moeite heeft haar hoofd boven water te houden. 

Automatisch proef je de onrustige sfeer en krijg je daar een vervelende smaak van. Maar zo kan je je iets meer voorstellen hoe zij dat ervaart. En dan verschijnt het woord respect als eerst in mijn hoofd. "Waarom hebben sommige mensen nauwelijks wat meegemaakt en anderen onverdraagelijk veel?", is de vraag die ze hardop aan zichzelf stelde. Dat zette me aan het denken, want tja, iedereen heeft wel tegenwind gehad. Maar de een mindervaak en minderhard dan de ander. Er bestaan wat dat betreft geen logische verhoudingen. Maar soms denk ik dat sommige mensen veel meemaken, omdat dat de mensen zijn die het kunnen hebben. Deze vragen zijn natuurlijk nooit goed om te stellen, maar dat is nou eenmaal wat men doet. Een uiting van verontwaardiging en woede in tijden van onrust en onzekerheid. Iedereen zou dat denk ik tegen beter weten in wel doen.

In deze situaties hoop je dat deze realistische nachtmerrie eigenlijk een droom is. 
 

Voor de Romeinen was valentijnsdag als sinds de achttiende eeuw een belangrijk feest. Het is afkomstig van de christelijke priester Sint Valentijn. In die tijd bestond de keizerlijke wet die soldaten verbood om te trouwen, omdat ze dan eerder bereid waren om strijdlustiger te vechten op het slagveld. Valentijn zou stiekem deze mannen gehuwd hebben, omdat hij ervan overtuigd was dat liefde alles overwon.

Bijna niemand staat stil bij deze mooie historische achtergrond op valentijnsdag. Maar ik denk dat niet iedereen ervan op de hoogte is. Ook ik kon je dat niet vertellen, totdat ik het een aantal minuten geleden in de zoekbalk van google intikte. De dingen waar mensen nu aan denken, kunnen gaan over hoe ze de opkomende koortslip kunnen verbergen, om toch te kunnen zoenen, dat ze geld over moeten houden voor deze dag van de maand om een cadeautje te kunnen kopen of juist geld moeten overhouden voor dat brute anti- valentijnsfeest.

Het valt me op dat er genoeg 'anti-cupido's' rondlopen. Mensen roepen dat valentijnsdag een karakterloze dag van de commercie is, in plaats van de dag van de liefde. Iedereen weet natuurlijk dat winkeliers en ondernemers, met grote hongerige ogen wachten op hun winst. In een warenhuis vliegen de rode harten en teddybeertjes je om de oren. Niet meedoen aan de valentijnsgekte kunt men wel vol overtuiging zeggen, maar Nederlanders kan je niet altijd een nuchter volkje noemen. Over het algemeen doen we net zo hard mee aan de liefdesverklaringen en de openhartigheden.

Toch ben ik ook van mening dat de commercie ervan af druipt rond deze lieftallige datum, maar dat is ook het geval wanneer het kerst of sinterklaas is. Opvallend genoeg hoor ik daar veel minder ‘negatieve’ reacties over. Ik stoor me niet aan de reclames die tips geven om je geliefde te verassen en de etalages die volstaan met rozen. Het creeërt in mijn ogen juist een mooie sfeer. Lopend door de stad, word ik in elk winkelstraatje eraan herinnert dat er een leuke dag aan zit te komen.

Er zijn genoeg problematische gebeurtenissen in de wereld, of we maken van gebeurtenissen grote problemen. Deze dag kan toch voor iedereen een mooi vooruitzicht zijn. Juist omdat je voor deze ene keer in het jaar door die roze bril mag kijken. Alle zorgen bewaar je dan maar voor de volgende dag.

Ik ben zeker niet de persoon die heel cliché een doosje bonbons of een bloemenpakket verwacht. Ik verwacht ook geen mooie woorden of een liefdesverklaring. Het is juist leuk om die acties op een spontane manier uit te voeren en daarom ook wat romantischer. Maar wat ik wel verwacht is een leuke dag waar ik veel van kan genieten. Omgeven zijn door familie of vrienden is voor mij al meer dan genoeg.

Het is zonde om deze dag te boycotten en je ervan af te zonderen. Je kan toch ook je liefste vrienden en familie in het zonnetje zetten?

Dus een Anti- valentijnsdag organiseren, vind ik niet nodig. En als je ervoor kiest dat wel te doen, ben je nog steeds een deelnemer van de valentijnsgekte. Want door zo hard je best te doen om deze statement te zetten, laat je eigenlijk doorschemeren dat je er wel waarde aan hecht.

Iemand noemde mij ooit een hopeloze romanticus, waarna ik verontwaardigd zei dat ik juist een nuchter persoon was en nauwelijks om romantiek gaf. Ja ja mensen, ik hoorde dus ook bij de menigte die valentijnsdag als een commeriële tovertruc ziet. Maar nu ik deze blog heb geschreven, kan ik hem geen ongelijk meer geven. Na deze bekenning kan ik eindelijk zeggen dat ik valentijnsdag toch wel heel leuk vind. Dus bij deze:

Een berichtje voor een persoon die ik als speciaal zie...

Ik had je morgen graag een kus willen geven en daarbij willen vertellen dat ik stapelgek op je ben. Maar omdat ik naar Brabant moet om mijn familie te bezoeken, lijkt het erop dat mijn opa dit jaar mijn valentijn is. Dus wil jij aanstaande maandag mijn valentijn zijn? Dan kan ik valentijnsdag twee keer vieren! Ik ben verliefd op je! 

Kus 

Je hopeloze romanticus

Na elkaar een lange tijd niet gezien te hebben, besloten mijn goede vriendin en ik een avondje bij te kletsen. Lollige praat, onder het genot van hapjes, drankjes en veel te veel sigaretten, zijn deel van deze traditie geworden. Net zoals de gesprekken over die leuke jongen, het eindeloze schoolwerk of de gemene opmerkingen over onze gemeenschappelijke kenissen (wat we geen roddelen durven te noemen). Maar naast deze gespreksstoffen, uiten we ook onze frustraties, waarbij we elkaars advies uitwisselen. De frustratie die ze vandaag met me deelde, viel me erg op.

Vol verontwaardiging vertelde ze over haar nieuwe schoolopdracht. Ze studeert aan de opleiding Sociaal Cultuureel Werk. Haar docente gaf de opdracht om een brief te schrijven, wat aan jezelf gericht was. Daarin moest je jouw 'struggle' omschrijven. Zoals ieder ander dacht ze aan de vervelende aspecten van het leven. De bedoeling hiervan is dan ook om jezelf open te stellen en je overwinningen te delen met de rest. En deze brief moest dan ook nog eens aan een hele klas worden voorgedragen. Veel gevraagd, vind je ook niet?

Ik als studente van de opleiding Pedagogisch Werk, zal netjes aan de eisen van de opdracht voldoen. Ik zou proberen een manier te vinden, om mijn sentimentele verhaal in grote lijnen aan de klas voor te dragen. Een typisch verschijnsel, hoorden wij een docent zeggen. Volgens hem houden PW'ers zich aan de regels, terwijl SCW'ers buiten de lijntjes proberen te schrijven. Hij ziet een duidelijk verschil tussen deze twee type studenten. Mij gaat het niet om de verschillende studies, maar juist de verschillen tussen de gedachtengangen, die je ook typerend kan noemen. Mijn vriendin heeft de opdracht gemaakt, die ook meteen de bovenstaande constatering bevestigt. Dit is de brief die ze aan zichzelf heeft geschreven en gaat voordragen aan haar klas.

Lieve Emely,

Wat is er toch met je? Waarom moet ik altijd zo dwars zijn? Het is heel simpel; bedenk een struggle, praat erover en vertel eventjes hoe jij je erbij voelde, en dan is het weer opgelost. Dat is toch een makkie? Wat moet ik dan verzinnen? Dat het wc papier op was? Of dat ik stond te douchen en er kwam nog maar een klein druppeltje uit de shampoo? Dat ik schoenen ging kopen, maar ik uiteindelijk de kleur toch niet mooi genoeg vond? Toen bracht ik ze terug in ruil voor een ander paar schoenen met de juiste kleur en het is opgelost. Kun je dat wel een struggle noemen? Een kind in Afrika is al blij genoeg als die schoon water heeft om zich te wassen. En wij maar janken als de shampoo op is. Wat een zwaar leven hebben wij toch of niet dan?

Daarom vind ik deze opdracht ook geen leuke opdracht. Ik denk verder dan alleen maar een klein probleempje, wat niet eens een probleem zou moeten zijn. Voor mij heeft een struggle een hele andere betekenis. Gebeurtenissen waar ik liever niet over wil praten en als ik er wel over wil praten, dan zoek ik zelf de persoon op met wie ik dat wil delen en waar ik mij veilig bij voel. Ik heb helemaal geen zin om met een school opdracht problemen van het verleden naar boven te halen. Alsof je een litteken wilt open halen dat al met een reden dicht zit. Je gaat graven naar dingen die al zijn verwerkt. Waarom zou je dat weer naar boven gaan halen?

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een rugzak met zich mee draagt en niet iedereen heeft de behoefte om deze uit te pakken. En dan kan je voor de opdracht wel iets kleins en minder persoonlijks verzinnen, maar is dat dan nog wel de opdracht? Want het ging erom dat je je kwetsbaar opstelde voor de groep om een veilige omgeving te creëren, maar is het niet zo dat je eerst een veilige omgeving moet hebben om je open te kunnen stellen? Als jij je kwetsbaar moet opstellen is dat altijd persoonlijk.

Waar het mij om gaat, is dat iedereen de vrijheid krijgt om zelf te bepalen of zij hun struggle willen delen of niet. Dat kan voor de één iets kleins zijn en voor de ander iets groots. Maar als je 'moet', komt het eigenlijk al niet meer vanuit jezelf. En op dit moment 'moeten' wij een brief aan onszelf schrijven, waardoor iedereen verplicht is om iets te delen. Het initiatief komt niet meer vanuit jezelf maar het wordt een wil van een ander. Op dit moment ben ik dus net zo tegenstrijdig als de opdracht zelf. Want ik wil mijn struggle niet delen met jullie, maar ondertussen ben ik dat nu wel aan het doen.

En waarom dit mijn struggle is, is omdat deze opdracht tegen mijn principes ingaat. Maar mij is op deze opleiding geleerd om out of the box te denken, en dat is wat ik nu precies doe. Dus alles wat ik nu probeer te zeggen is:

Dit is mijn struggle.

Een avond op de bank romantische dramafilms kijken, kan wel wat sentimentaliteit oproepen. Tissues bij de hand voor de nodige tranen en natuurlijk een bak Ben&Jerry ijs om leeg te lepelen. Vaak ga ik er dan helemaal voor zitten en trek ik mijn aller charmantste joggingpak aan met een slordige knot op mijn hoofd.

Maar na afloop van zo'n film komen er toch een aantal vragen naar boven duiken. Waarom zoeken mensen een belangrijke ander, waarom wordt er gekozen voor die ene persoon, waarom is er wanhoop en wordt 'alleen' als 'eenzaam' gezien.

Natuurlijk laat ik deze vragen niet beantwoorden door een film, waarin obsessie, passie en tragedie centraal staan. Het verhaal waarin twee geliefdes de obstakels moeten overwinnen om zich zo een weg te kunnen banen naar de finalekus, is mij ietwat overdreven. Het lijkt vandaag de dag namelijk een stuk gemakkelijker om een simpele date te regelen. Is het niet een brief naar "Al you need is love", dan is het wel een druk op de knop bij datingsite "Badoo". Makkelijk is het wel, maar tegelijkertijd ook een oppervlakkige vleeskeuring. Dat neemt niet weg dat een zoektocht op een datingsite succesvol kan zijn. 

De grote zoektocht op welke manier dan ook, lijkt altijd al het belangrijkste avontuur dat een mens beleeft. Ik denk dat dit in de nature van de mens zit. Alleen blijven laat het leven op de één of andere manier onnatuurlijk voelen. Een belangrijke ander, is namelijk iemand op wie je kan bouwen, een zekerheid om iets samen te doen, zodat je niet meer bang hoeft te zijn om alleen te blijven in een wereld die je niet echt kent. Maar evenals de drang om te trouwen of je voort te planten, lijkt allemaal verweven te zijn in het dagelijkse leven. Zoals het hoort ontmoet je elkaar, waarna er een aantal dates volgen, dan komt de bevestiging van een relatie, na jarenlang samenwonen trouwen en dan kinderen. Dat is in de ogen van vele mensen een gezonde volgorde van hoe een relatie zich moet ontwikkelen.

Naast deze verwachtingen zijn er nog veel meer. Als vrouw van middelbare leeftijd geen man heeft, vragen mensen zich snel af wat de reden daarvan is. Bij jongere vrouwen is dat natuurlijk niet opvallend en ook de mannen voelen de druk een stuk minder als het om relaties gaat. Maar ik vind deze verwachtingen onzinnig.

Ik vind dat er geen houdbaarheidsdatum hoort bij verliefdheid en geen tijdslimiet bij de zoektocht. Ook geen volgorde van de ontwikkeling van een relatie, want daar komen veel meer factoren bij kijken. Natuurlijk krijg ik (zoals waarschijnlijk de meeste vrouwen) kippenvel bij een scene uit een romantische film. Maar ik zal me nooit helemaal over kunnen geven aan de geliefde, zoals die mooie hoofdrolspeelsters dat doen. Ik wil nog altijd wel kunnen genieten van stukje onafhankelijkheid. Samenwerking, maar ik laat me niet door iemand leiden. Zelfs al wordt me hulp aangeboden, vind ik het moeilijk die te accepteren. koppigheid en een stiekeme trots is daar denk ik de reden van. Ik zie het maar als een goede eigenschap (tot op zekere hoogte).

Kortom, ik ben ervan overtuigd dat je er zelf wat van moet maken, zonder alle verwachtingen van buitenaf.