Blog 2 What a struggle ?!

Na elkaar een lange tijd niet gezien te hebben, besloten mijn goede vriendin en ik een avondje bij te kletsen. Lollige praat, onder het genot van hapjes, drankjes en veel te veel sigaretten, zijn deel van deze traditie geworden. Net zoals de gesprekken over die leuke jongen, het eindeloze schoolwerk of de gemene opmerkingen over onze gemeenschappelijke kenissen (wat we geen roddelen durven te noemen). Maar naast deze gespreksstoffen, uiten we ook onze frustraties, waarbij we elkaars advies uitwisselen. De frustratie die ze vandaag met me deelde, viel me erg op.

Vol verontwaardiging vertelde ze over haar nieuwe schoolopdracht. Ze studeert aan de opleiding Sociaal Cultuureel Werk. Haar docente gaf de opdracht om een brief te schrijven, wat aan jezelf gericht was. Daarin moest je jouw 'struggle' omschrijven. Zoals ieder ander dacht ze aan de vervelende aspecten van het leven. De bedoeling hiervan is dan ook om jezelf open te stellen en je overwinningen te delen met de rest. En deze brief moest dan ook nog eens aan een hele klas worden voorgedragen. Veel gevraagd, vind je ook niet?

Ik als studente van de opleiding Pedagogisch Werk, zal netjes aan de eisen van de opdracht voldoen. Ik zou proberen een manier te vinden, om mijn sentimentele verhaal in grote lijnen aan de klas voor te dragen. Een typisch verschijnsel, hoorden wij een docent zeggen. Volgens hem houden PW'ers zich aan de regels, terwijl SCW'ers buiten de lijntjes proberen te schrijven. Hij ziet een duidelijk verschil tussen deze twee type studenten. Mij gaat het niet om de verschillende studies, maar juist de verschillen tussen de gedachtengangen, die je ook typerend kan noemen. Mijn vriendin heeft de opdracht gemaakt, die ook meteen de bovenstaande constatering bevestigt. Dit is de brief die ze aan zichzelf heeft geschreven en gaat voordragen aan haar klas.

Lieve Emely,

Wat is er toch met je? Waarom moet ik altijd zo dwars zijn? Het is heel simpel; bedenk een struggle, praat erover en vertel eventjes hoe jij je erbij voelde, en dan is het weer opgelost. Dat is toch een makkie? Wat moet ik dan verzinnen? Dat het wc papier op was? Of dat ik stond te douchen en er kwam nog maar een klein druppeltje uit de shampoo? Dat ik schoenen ging kopen, maar ik uiteindelijk de kleur toch niet mooi genoeg vond? Toen bracht ik ze terug in ruil voor een ander paar schoenen met de juiste kleur en het is opgelost. Kun je dat wel een struggle noemen? Een kind in Afrika is al blij genoeg als die schoon water heeft om zich te wassen. En wij maar janken als de shampoo op is. Wat een zwaar leven hebben wij toch of niet dan?

Daarom vind ik deze opdracht ook geen leuke opdracht. Ik denk verder dan alleen maar een klein probleempje, wat niet eens een probleem zou moeten zijn. Voor mij heeft een struggle een hele andere betekenis. Gebeurtenissen waar ik liever niet over wil praten en als ik er wel over wil praten, dan zoek ik zelf de persoon op met wie ik dat wil delen en waar ik mij veilig bij voel. Ik heb helemaal geen zin om met een school opdracht problemen van het verleden naar boven te halen. Alsof je een litteken wilt open halen dat al met een reden dicht zit. Je gaat graven naar dingen die al zijn verwerkt. Waarom zou je dat weer naar boven gaan halen?

Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een rugzak met zich mee draagt en niet iedereen heeft de behoefte om deze uit te pakken. En dan kan je voor de opdracht wel iets kleins en minder persoonlijks verzinnen, maar is dat dan nog wel de opdracht? Want het ging erom dat je je kwetsbaar opstelde voor de groep om een veilige omgeving te creëren, maar is het niet zo dat je eerst een veilige omgeving moet hebben om je open te kunnen stellen? Als jij je kwetsbaar moet opstellen is dat altijd persoonlijk.

Waar het mij om gaat, is dat iedereen de vrijheid krijgt om zelf te bepalen of zij hun struggle willen delen of niet. Dat kan voor de één iets kleins zijn en voor de ander iets groots. Maar als je 'moet', komt het eigenlijk al niet meer vanuit jezelf. En op dit moment 'moeten' wij een brief aan onszelf schrijven, waardoor iedereen verplicht is om iets te delen. Het initiatief komt niet meer vanuit jezelf maar het wordt een wil van een ander. Op dit moment ben ik dus net zo tegenstrijdig als de opdracht zelf. Want ik wil mijn struggle niet delen met jullie, maar ondertussen ben ik dat nu wel aan het doen.

En waarom dit mijn struggle is, is omdat deze opdracht tegen mijn principes ingaat. Maar mij is op deze opleiding geleerd om out of the box te denken, en dat is wat ik nu precies doe. Dus alles wat ik nu probeer te zeggen is:

Dit is mijn struggle.